Warto jeść pomidory, bo są smaczne, soczyste i zdrowe. Zawierają wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, witaminę C, A i E, a także likopen. Ten ostatni to organiczny związek chemiczny o działaniu przeciwutleniającym. Najwięcej likopenu mają pomarańczowe i czerwone warzywa, a pomidory są jego głównym źródłem. Co ciekawe, nie ginie on przy obróbce cieplnej. W przetworach jest go nawet 2-3 razy więcej niż w świeżych pomidorach. Jako przeciwutleniacz likopen opóźnia procesy starzenia, ponieważ neutralizuje wolne rodniki. Aby zapewnić sobie i rodzinie smaczne owoce pomidorów, warto uprawiać je w tunelu foliowym. Ciepło w tunelu Uprawa pomidorów pod folią ma wiele zalet. Tunel zapewnia pomidorom ciepło do wzrostu, chroni przed wiatrami i deszczem, stanowi barierę dla szkodników. W środku lata, pomidory będą się rozwijać przy odpowiednim świetle, cieple, nawadnianiu i nawożeniu. Aby zapewnić optymalne warunki uprawy pomidorów, należy zbadać kwasowość gleby (pH powinno być w granicach od 6,0 do 6,5). Dobrze jest zastosować kwaśny torf (worek 80 l) ‒ 2 worki na 12 m2 oraz 10 g siarki na 1 m2. Pomidor lubi glebę lekko kwaśną, wtedy prawidłowo rośnie i wydaje dorodne, smaczne owoce. Po zastosowaniu torfu i siarki glebę należy zagrabić i przekopać na głębokość 20 cm. Pamiętajmy również o nawożeniu organicznym (kompost lub obornik). Dobrze je zastosować jesienią po zbiorach. Nawozy organiczne wzbogacają glebę w makro- i mikroelementy. Pomidory z silnej rozsady Uprawa pomidorów w tunelu foliowym udaje się, jeżeli mamy silną, zdrową rozsadę, którą możemy sami wyhodować. Czas przygotowania rozsady pomidora tunelowego trwa 6-8 tygodni. Nasiona pomidorów wysiewamy do skrzynek wzdłuż dłuższej krawędzi. Termin siewu to początek marca. Do wysiewu nasion najlepiej użyć ziemi do wysiewu warzyw, nasiona przykryć 0,5 cm warstwą ziemi lub piasku. Skrzynki należy przykryć folią, aby zapewnić odpowiednią temperaturę i wilgotność. Nasiona pomidorów kiełkują już po 4-8 dniach, optymalna temperatura wzrostu roślin to 25-26 °C. Po około dwóch tygodniach przystępujemy do pikowania rozsady. Wilgotność powietrza dla pomidora to 60%. Sadzonki są wtedy zdrowe, silne i wyrośnięte. Sadzonka przywiązana sznurkiem Po 6-8 tygodniach sadzimy pomidory do wcześniej przygotowanej gleby w rozstawie 60x70 cm dla odmian silnie rosnących, dla słabiej – 50x60 cm, na głębokość ok. 20 cm. Każdą sadzonkę pomidora przywiązujemy sznurkiem do konstrukcji zrobionej z drutu przy górnej czaszy namiotu foliowego. W czasie wegetacji musimy zwrócić uwagę na ingerencję chwastów, należy je sukcesywnie usuwać. Podlewamy pomidory najlepiej wodą odstaną, lekko ogrzaną w zbiornikach (deszczówka) co 3‒4 dni. Do piątego grona Na bieżąco wycinamy dzikie pędy (te wyrastające z międzywęźli) i nadmiar liści. Uprawę pomidorów prowadzimy na jednym lub dwóch pędach do czwartego, piątego grona. Uprawa pomidorów wymaga odpowiedniego nawożenia Możemy zastosować nawożenie roztworem gnojowicy z pokrzywy (1 litr gnojówki na 10 litrów wody). Ma ona również właściwości grzybobójcze, co 10 dni lub nawozy dolistne. Aby mieć zdrowe, piękne owoce, musimy zwracać szczególną uwagę na zdrowotność roślin. W razie wystąpienia objawów należy zastosować środki ochrony roślin. Owoce pomidorów mogą atakować choroby grzybowe i wirusowe, do których należą zaraza ziemniaczana, alternarioza – sucha plamistość liści, zgorzel podstawy łodygi i brunatna zgnilizna owoców pomidora, szara pleśń czy rak bakteryjny. Najbardziej charakterystyczne objawy tej choroby pomidorów występują na zielonych, niedojrzałych jeszcze owocach. Pojawiają się na nich duże, twarde, brunatne plamy, sięgające w głąb miąższu. Porażone owoce nie dojrzewają i opadają. Zwalczanie chorób Zaraza ziemniaka Rozpoczynamy po zauważeniu pierwszych objawów. Z zarazą ziemniaka możemy walczyć domowymi sposobami, stosując opryski wywarem z pokrzyw lub skrzypu polnego. W okolicy upraw pomidora warto sadzić szałwię lekarską i lawendę. Ich olejki eteryczne ograniczają występowanie choroby. Pomidory są roślinami o dużych potrzebach pokarmowych i podatnymi na choroby grzybowe. Dlatego tak ważne jest regularne nawożenie i stosowanie profilaktycznych oprysków. Przy silnym porażeniu stosujemy ochronę chemiczną. Najskuteczniejszymi środkami ochrony w walce z zarazą ziemniaka są Amistar 250 SC (stosować w uprawie polowej w ilości 10 ml rozpuszczone w 8 litrach wody/100 m²) oraz Amistar Opti 480 SC (stosować w uprawie pod osłonami w ilości 20-25 ml na 10 litrów wody). Preparaty te warto stosować naprzemiennie z innymi fungicydami. Pozostałe polecane środki ochrony przeciwko zarazie to Acrobat MZ 69 WG (pod osłonami w ilości 30 g na 10 l wody), Cabrio Duo 112 EC (20-25 ml na 2-10 l), Signum 33 WG (stosujemy 2 g środka na litr wody) oraz Miedzian 50 WP. Alternarioza pomidora (sucha plamistość liści) Wywoływana przez grzyb Alternaria solani, poraża przede wszystkim pomidory uprawiane w gruncie, może wystąpić również w tunelach, szczególnie w ciepłe (30 °C) i deszczowe lata. Objawy tej choroby pomidorów to pojawiające się na liściach pomidorów ciemnobrunatne, ograniczone nerwami plamy o wyraźnie zarysowanym koncentrycznym strefowaniu. Plamy osiągają wielkość do 1,5 cm. Z czasem zasychają i wykruszają się w środku. Liście, w wyniku przybywania plam, żółkną, zwijają się i obumierają. Porażenie owoców jest zlokalizowane w miejscach uszkodzenia skórki i w zagłębieniu szypułki. Porażone owoce gniją, a na powierzchni plam widoczny jest nalot grzybni. Do zwalczania alternariozy pomidora wykorzystuje się preparaty chemiczne zalecane do ochrony pomidorów przed zarazą ziemniaka. Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia tej choroby pomidorów, należy unikać uprawy pomidorów w pobliżu plantacji ziemniaków. W miejscu, gdzie wystąpiła choroba, przez 3-4 lata nie uprawiamy pomidorów. Po zbiorach dokładnie oczyszczamy miejsce uprawy ze wszystkich resztek roślinnych. Możemy również wykonać profilaktyczne opryski pomidorów preparatem Biosept Active 33 SL. Zgorzel podstawy łodygi i brunatna zgnilizna owoców pomidora Obok zarazy ziemianka, zgorzel podstawy łodygi i brunatna zgnilizna owoców pomidora jest najgroźniejszą chorobą pomidorów. Wywołuje ją grzyb Didymella lycopersici bytujący w glebie. Poraża on łodygi oraz powoduje gnicie owoców. Na skutek tej choroby pomidorów zniszczeniu ulegają całe rośliny. Objawy zgorzeli łodygi i brunatnej zgnilizny owoców pomidora pojawiają się dość późno. Najczęściej kilka tygodni po posadzeniu roślin lub tuż przez zbiorem owoców. Rośliny więdną w wyniku uszkodzenia podstawy łodygi przez grzyb. Na łodydze, tuż nad ziemią pojawiają się brunatne gnilne plamy, obejmujące łodygę pierścieniowo. Na owocach zgnilizna pojawia się wokół szypułki, w postaci ciemnobrunatnych, zapadających się plam. Na plamach widoczne są drobne, czarne kuleczki. Zwalczanie tej choroby pomidorów polega na zapobieganiu jej wystąpieniu. Do siewu używamy zaprawionych nasion (Zaprawa nasienna T 75 DS/WS ‒ 0,3 g/100 g nasion). Należy zrobić 3-4 letnią przerwę w uprawie pomidora na tym samym stanowisku. Gdy wystąpią objawy choroby, rośliny usuwamy z całą bryłą korzeniową. Pozostałe rośliny opryskujemy naprzemiennie preparatami Curzate Cu 49,5 WP (40 g w 10 l wody/100 m²), Gwarant 500 SC (20 ml w 6-8 l wody/100 m²) lub Miedzian 50 WP (30 g w 7 l wody/100 m²). Szara pleśń Powodowana przez grzyb Botrytis cinerea stanowi największe zagrożenie dla pomidorów w okresie zimowo-wiosennej i jesiennej uprawy pod osłonami. Sprzyjające warunki rozwoju to 14-15 °C i wysoka wilgotność (97-98%). Objawy szarej pleśni na pomidorach występują na wszystkich nadziemnych częściach rośliny. Na liściach powstają szarozielone lub żółte plamy, które stopniowo się powiększają. Porażone liście zamierają. Na łodygach tworzą się duże szare lub brązowe plamy. Powyżej miejsca porażenia roślina zamiera. Na owocach pomidora pojawiają się wodniste, miękkie plamy. Na plamach na liściach, łodygach i owocach pojawia się charakterystyczny szary nalot grzyba. W zwalczaniu szarej pleśni w uprawie pomidorów na pierwszym miejscu stoi ograniczenie rozwoju choroby. Należy dbać o utrzymanie niskiej wilgotności powietrza w pomieszczeniach uprawowych. W okresie sprzyjającym rozwojowi choroby lub po zaobserwowaniu pierwszych objawów, opryskujemy rośliny preparatami chemicznymi, np. polecanymi w uprawie amatorskiej Amistar Opti 480 SC (20-25 ml w 10 l wody/100 m²), Signum 33 WG (2 g w 1 l wody, dawka cieczy: 10 l/100 m²) lub Switch 6. Rak bakteryjny pomidora Rak bakteryjny pomidora jest chorobą kwarantannową. Wywołuje ją bakteria Corynebacterium michiganense. Atakuje pomidory uprawiane w gruncie i pod osłonami. Uważany jest za najgroźniejszą chorobę bakteryjną pomidorów. Głównym objawem raka bakteryjnego pomidora jest więdnięcie liści. Na więdnących liściach pojawiają się brunatne plamy, a liście zamierają. Na początku więdnięcie może występować tylko po jednej stronie łodygi. Na przekroju łodygi widoczne są ciemne, brunatne smugi. Na pędach pojawiają się pęknięcia i śluzowate wycieki. Owoce pokrywają się ciemnymi plamami, tworzącymi tzw. ptasie oczko. Porażone owoce gniją. Zwalczanie raka bakteryjnego pomidora jest trudne. Aby zapobiec chorobie, należy przed siewem odkażać nasiona. Odkażamy również wszelkie narzędzia używane do pielęgnacji pomidorów. Gdy zaobserwujemy objawy choroby, usuwamy chore rośliny, a pozostałe opryskujemy preparatem Kocide 2000 35 WG (30 g w 10 l wody/100 m²). W miejscu, gdzie wystąpiła choroba przez kolejne 4 lata nie wolno uprawiać roślin z rodziny psiankowatych. Zwalczanie szkodników Aby mieć zdrowe rośliny i owoce pomidorów, należy zwalczać również szkodniki zwłaszcza mszyce, które są wektorami rozwoju niektórych chorób. Mszyce występują w uprawie pomidorów od maja do końca zbiorów. Najskuteczniejszym środkiem jest Mospilan 20 SP lub Agricolle. Groźnym szkodnikiem pomidora jest również mączlik szklarniowy, którego zwalczamy takimi środkami, jak Admiral 100 EC, Confidor 200 SL, Kohinor 200 SL, Mospilan 20 SP, a także środek Sherpa 100 EC. Zabieg opryskiwania należy wykonać bezpośrednio po stwierdzeniu obecności mączlika szklarniowego na roślinach w tunelach foliowych. Ryszard Rzeszowski Dolnośląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego we Wrocławiu Jeden z 16 Ośrodków Doradztwa Rolniczego w kraju. Dolnośląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego we Wrocławiu realizuje na obszarach wiejskich województwa dolnośląskiego zadania z zakresu doradztwa rolniczego. Podstawowym zadaniem Ośrodka jest doradztwo rolnicze, obejmujące działania w zakresie rolnictwa, rozwoju wsi, rynków rolnych oraz wiejskiego gospodarstwa domowego, mającego na celu poprawę poziomu dochodów rolniczych oraz podnoszenie konkurencyjności rynkowej gospodarstw rolnych, wspieranie zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich, a także podnoszenie poziomu kwalifikacji zawodowych rolników i innych mieszkańców obszarów wiejskich. Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj

Re: Pomidory w tunelu zabezpieczanie przed mrozem. » 19 kwie 2012, o 16:20. forumowicz pisze: keny pisze: i bedziesz sie modlił. To chyba zdecydowanie najtańszy sposób. Pozdrawiam. Ale zdecydowanie najmniej skuteczny w ochronie przed mrozami. Królestwo za ciuki ze słomą oddam!!! Mogłabym swoje wywalić na stałe do folii.

Wysokie plony dobrej jakości papryki można osiągnąć w uprawie w tunelach foliowych pod warunkiem, że rośliny będą miały zapewnioną odpowiednią ilość wody i składników pokarmowych. W uprawach tych najczęściej prowadzona jest fertygacja. Warto wiedzieć, jak ją zaplanować, żeby uniknąć błędów i uzyskać jak najwyższe plony. Przed rozpoczęciem uprawy gleby w tunelu należy uzupełnić składniki pokarmowe w glebie na podstawie wyników jej analizy chemicznej. Podczas nawożenia należy zwrócić uwagę na odpowiednią ilość wapnia, ponieważ ten składnik trudno uzupełnić w trakcie uprawy. Ważny jest też fosfor. Zawartość azotu i potasu na tym etapie może być niższa, bo te pierwiastki będą dostarczane w trakcie uprawy. Warto natomiast sprawdzić zawartość magnezu. W części gospodarstw występuje nadmiar tego składnika, najczęściej tam, gdzie stosuje się wapno z magnezem. Nawożenie magnezem zwiększa pobieranie i wykorzystanie azotu, a także korzystnie oddziałuje na transport i gromadzenie fosforu w nasionach, ale należy uważać na przenawożenie gleby magnezem. Jego nadmiar powoduje problemy z pobieraniem potasu. Kluczowa wilgotność gleby Zawarte w glebie składniki pokarmowe będą dostępne dla roślin tylko przy odpowiedniej wilgotności podłoża. Należy pamiętać, że w okresie tworzenia systemu korzeniowego wilgotność gleby w tunelach foliowych powinna wynosić 60% polowej pojemności wodnej, a w czasie owocowania 70–80%. Właściwe podlanie gleby w tunelu foliowym, zwłaszcza w ostatnich trzech suchych latach może przysporzyć trudności. Jeśli gleba jest nadmiernie przesuszona należy ją nawilżać stopniowo – najlepiej przez kilka dni. Przed rozpoczęciem sadzenia trzeba sprawdzić na ile woda przesiąkła przez glebę. Gdy jest wilgotna to można przystąpić do jej uprawy, a następnego dnia sadzić rozsadę papryki. Oprócz wilgotności ważna jest też temperatura gleby. Minimalna temperatura gleby w jakiej zaleca się sadzenie papryki to 12–15°C. Nie zaleca się podlewania rozsady papryki bezpośrednio po posadzeniu. Podlewając rośliny ręcznie (z góry) dużą kroplą powoduje się zbicie gleby. Ponadto, jeśli na liściach roślin pozostaną krople wody i zacznie przygrzewać słońce, mogą powstać oparzenia. Należy pamiętać, że dobrze uprawiona i optymalnie nawilżona gleba przed sadzeniem papryki powoduje, że rośliny nie są tak bardzo narażone na działanie niskiej temperatury. Gleba nawilżona na głębokość kilkunastu centymetrów lepiej się nagrzewa. Chodzi o to, że podczas zimnych nocy, gdy gleba jest odpowiednio wilgotna, następuje parowanie i wokół roślin wytwarza się mikroklimat. Należy też pamiętać, że jeśli jest bardzo sucho i sadzi się rośliny intensywnie podlane, to woda z bryły korzeniowej zostanie wyssana przez wysuszone podłoże. Po takim przesuszeniu praktycznie nie ma już możliwości, żeby odpowiednio nawodnić tę bryłę korzeniową. Niezbędne do fertygacji Do fertygacji niezbędne są urządzenia do dozowania nawozów. Producenci papryki wykorzystują różne rozwiązania, od prostych – inżektorowych po skomplikowane miksery nawozowe. Jednym z najpopularniejszych rozwiązań są dozowniki proporcjonalne, pozwalające na regulację odpowiedniego stężenia nawozów (zwykle do fertygacji papryki stężenie wynosi 0,1–0,15%). Dozownik proporcjonalny – dosatron Najbardziej precyzyjne są miksery nawozowe, które pozwalają na pełną kontrolę nad uprawą. W tym przypadku plantatorzy kierują się stężeniem pożywki wyrażonej w EC. W uprawie papryki w początkowym okresie wzrostu zaleca się EC na poziomie 1,2–1,4, gdy pojawiają się pierwsze kwiaty – 1,6–2,0, a w czasie owocowania – 2,2–2,4 – w przypadku obfitego owocowania. Gdy owoców jest mniej EC należy obniżyć do 2,0. Odczyn pożywki w uprawie papryki powinien być na poziomie pH = 6,0–6,2. Do zakwaszania najczęściej używany jest kwas azotowy, ale można do tego celu wykorzystywać również kwas fosforowy. Warto rozważyć taką możliwość, zwłaszcza w pierwszym etapie wzrostu roślin, kiedy rozbudowuje się system korzeniowy. Mikser nawozowy Coraz częściej spotyka się instalacje z elektrozaworami, które ułatwiają sterowanie nawadnianiem. Pozwala to zaoszczędzać czas i eliminuje pomyłki. Elektrozawory pozwalają na automatyczne sterowanie nawadnianiem W uprawie papryki ważne jest określenie ile wody system nawadniania jest w stanie podać pod rośliny w jednostce czasu. Nawet jeśli pompa ma dużą wydajność, trzeba wliczyć straty wynikające z przesyłu wody. Warto wiedzieć, że w 2-hektarowym tunelu foliowym do nawadniania papryki potrzeba aż 45 km linii kroplujących. Podlewając rośliny trzeba je obserwować i jeśli będzie taka potrzeba to system nawadniania uruchamiać np. dwa razy dziennie. Ważne jest, żeby nie dopuszczać do wahań wilgotności, bo mogą one prowadzić do zrzucania zawiązków. Kondycja rośliny to również odpowiedź immunologiczna na stresy wynikające z presji patogenów. Kiedy start fertygacji? Fertygację zaleca się rozpocząć po upływie 2–3 tygodni od posadzenia rozsady papryki w tunelu. Chodzi o to, żeby rośliny przyjęły się i wznowiły wzrost. Fertygację zaleca się rozpocząć 2–3 tygodni po posadzeniu papryki Warto wykonać wcześniej spulchnianie gleby, ponieważ w czasie wbijania palików pracownicy udeptują ziemię wokół roślin ograniczając dostęp powietrza. Jest to ważne, bo ułatwia wchłanianie wody. Po spulchnieniu gleby dobrą praktyką jest rozłożenie folii między rzędami roślin, która zabezpiecza przed wyrastaniem chwastów. Przed rozłożeniem folii linie nawadniające z powrotem przekładane są na pierwotne miejsce. Dobrym rozwiązaniem jest wykorzystanie folii biodegradowalnej. Folia między rzędami roślin zabezpiecza przed wyrastaniem chwastów Rozpoczynając fertygację jako pierwsze zalecam wprowadzanie nawozów o zrównoważonym składzie. W niektórych zaleceniach polecane są nawozy o podwyższonej zawartości fosforu. Uważam, że jest to zasadne, gdy rośliny są słabo ukorzenione. Jeśli jednak mają już dobrze rozbudowany system korzeniowy, lepiej dostarczyć nawozy o zrównoważonym składzie. Gdy na tym etapie wzrostu roślina jest zbyt mocno stymulowana do tworzenia systemu korzeniowego, to może skutkować opóźnieniem kwitnienia i owocowania. Należy pamiętać, że im wcześniej będą owoce, tym można liczyć na wyższą ich cenę. Dostosowana pożywka Częstotliwość fertygacji zależy od warunków pogodowych. Pod jedną roślinę powinno się dostarczyć ok. 0,5 l pożywki. W miarę wzrostu roślin zwiększa się ilość podawanej wody – adekwatnie do potrzeb roślin. Doświadczenia wskazują, że korzystniej jest włączać fertygację mniejszymi dawkami, ale częściej. Należy liczyć się z tym, że po obfitym podlaniu mogą nadejść pochmurne dni, wówczas parowanie wody z gleby w obiektach będzie niewielkie. Dodatkowo padające deszcze mogą spowodować podsiąkanie wody. Takie sytuacje są bardzo niebezpieczne, bo mogą doprowadzić do podtopienia uprawy. Planując fertygację trzeba nieustannie obserwować rośliny i korygować zalecenia na bieżąco. Gdy pojawiają się pierwsze kwiaty, trzeba zmienić pożywkę na taką o większej zawartości fosforu. Zwykle zmianę tę wprowadza się na 2–3 podlewania. Chodzi o prawidłowy rozwój kwiatów i nasion. W tym czasie warto również zadbać o dostarczenie boru i molibdenu lub środków stymulujących kwitnienie. Gdy zaczynają się wiązać owoce – to wówczas w pożywce musi być więcej potasu. Jednak zalecenia te powinny również uwzględniać wymagania odmian. Należy pamiętać, że odmiany papryki o jasnej skórce (typu Blondy) nie mogą być intensywnie nawożone potasem i fosforem, ponieważ pierwiastki te w nadmiarze mogą spowodować przebarwienia skórki. W tych odmianach bazuje się na nawozach zrównoważonych. Ważne zabiegi pielęgnacyjne Oprócz odpowiednio dostosowanej pożywki w uprawie papryki bardzo ważne jest prowadzenie zabiegów pielęgnacyjnych, które mają decydujący wpływ na owocowanie. Jednym z najważniejszych jest cięcie – tzn. usuwanie wszystkich liści i zawiązków pędów do wysokości pierwszego rozwidlenia pędów. W czasie tej czynności przy niektórych odmianach warto usunąć też pierwsze kwiaty lub zawiązki owoców, zwłaszcza te, które tworzą się w rozwidleniach pędów. Owoce te są niekształtne, bywają miejscem infekcji chorób, a ponadto w czasie ich zbioru łatwo uszkodzić (rozłamać) roślinę. Okres kwitnienia krzewów to też już czas na zabiegi fungicydowe przeciwko szarej pleśni. Gdy zaczynają dorastać kolejne owoce u większości odmian warto je zerwać zielone. Doświadczenia pokazują, że nie warto czekać aż się wybarwią, ponieważ w tym czasie rośliny się blokują i nie wytwarzają kolejnych kwiatów. To nie jest korzystne, bo powoduje przerwy w wiązaniu owoców. Jeśli zerwie się 3–4 pierwsze zielone owoce, to nie ma problemu z tworzeniem kolejnych. Ilość papryki jaką można wyprodukować jest najważniejszym czynnikiem decydującym o ekonomii produkcji. Obserwując rozwój roślin należy pamiętać, że na opóźnienie owocowania może wpływać nadmierne nawożenie azotem. Ponadto nadmiar tego pierwiastka powoduje problemy z trwałością pozbiorczą owoców. Na dobre plonowanie Gdy zaczyna się tworzyć drugie piętro owoców – ponownie w pożywce aplikowany jest fosfor. Warto pamiętać, że składnik ten wpływa na ciemnoczerwony kolor papryki, dlatego szczególnie w odmianach o takiej barwie warto zwiększać udział tego pierwiastka. Jeśli azotu będzie za dużo – to będą problemy z wybarwieniem, będzie ono trwało dłużej. Roślina musi być wyważona, tzn. mieć odpowiednią proporcję między częścią nadziemną i podziemną. Tylko taka jest w stanie w miarę dorastania wykarmić owoce. Niektóre odmiany po pierwszym owocowaniu wymagają wsparcia dla odbudowy części wegetatywnej i wymagają więcej azotu. Są takie, które owocują stale i nie wymagają po owocowaniu specjalnego traktowania. Prawidłowo prowadzone rośliny papryki nie powinny być zbyt wysokie, ale jej pędy powinny być grube. W miarę wzrostu i obciążenia roślin owocami wymagane jest wiązanie roślin do palików. mgr inż. Marcin Niedobylski Agro Spec Zdjęcia: M. Niedobylski

. 723 639 570 786 165 237 373 64

pomidory i papryka w jednym tunelu